Κυριακή 23 Μαΐου 2010

SPECIAL TRIPLE CROWN!

Αντιπαθέστατος μέχρι αηδίας για μερικούς, ερωτεύσιμος για άλλους... Όπως κι αν τον αντιμετωπίζετε, ο Ζοσέ Μουρίνιο κατέκτησε το δεύτερο Τσάμπιονς Λιγκ στην καριέρα του, με διαφορετική ομάδα, και από χθες το βράδυ το όνομά του αναγράφεται δίπλα σε αυτά των Ερνστ Χάπελ και Ότμαρ Χίτσφελντ, οι οποίοι το κατέκτησαν με Φέγιενορντ και Αμβούργο και Ντόρτμουντ και Μπάγερν αντίστοιχα.

Μέτριος τελικός ο χθεσινός, με τις εικόνες να παραμένουν ίδιες. Αμυντική διάταξη για την Ίντερ, η μπάλα στον Ρόμπεν για την Μπάγερν. Η απουσία τού Ριμπερύ ήταν καταλυτικός παράγοντας, απ' ο,τι φάνηκε, μιας και οι Βαυαροί έστελναν συνέχεια την μπάλα στα δεξιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η Ίντερ κατέκτησε το τρόπαιο χάρη σε δύο γκολ ενός εξαιρετικά χαρισματικού παίχτη, του Ντιέγκο Μιλίτο, χάρη στην υπομονή της, χάρη στο Μουρίνιο κι αν θέλετε, χάρη και στη Μπάγερν.

Γιατί οι Γερμανοί δεν άλλαξαν καθόλου το παιχνίδι τους, αν και από ένα σημείο κι έπειτα ήταν στον αγωνιστικό χώρο και ο Κλόζε, ο οποίος μπορεί να πετάξει την μπάλα στα δίχτυα για πλάκα. Η Ίντερ, όσον αφορά τον αμυντικό τομέα, ήταν καταπληκτικά στημένη, με 5-6 παίχτες παράλληλα με την εστία, απ' τους οποίους οι δύο έπεφταν πάνω στον Ρόμπεν και τον εμπόδιζαν να σουτάρει ή να δώσει την μπάλα. Για την επίθεση και το κέντρο της Ίντερ τι να πει κανείς, όταν η ομάδα έχει Καμπιάσο, Σνάιντερ, Ετό και Μιλίτο...



Ο Ζανέτι στο 700ό παιχνίδι του με τη φανέλα των "νερατζούρι" γεύτηκε τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής του, ίσως δικαιούται αυτό το τρόπαιο περισσότερο από τον καθένα। Εδώ και πάρα πολλά χρόνια αγωνίζεται με πάθος, αγωνίζεται με δύναμη, αγωνίζεται για τη φανέλα που φορά. Και έχοντας ζήσει πολλά από τα "πέτρινα" χρόνια της Ίντερ στην Ιταλία και επειδή παίζει ασταμάτητα κι ας έχει φτάσει 36 χρονών, για εμένα αξίζει αυτό το κύπελλο περισσότερο από κάθε άλλον. Ίσως ο μόνος που να τον συναγωνίζεται επάξια είναι ο Μάσιμο Μοράτι, ο ιδιοκτήτης τής ομάδας, ο οποίος "απέδειξε" στον πατέρα του ότι μπορεί κι ο ίδιος να φέρει ευρωπαϊκά τρόπαια στο Μιλάνο.



Γιορτές και πανηγύρια στο Μιλάνο, ακόμη και τις 5 το πρωί, όταν η Ίντερ επέστρεψε στην Ιταλία και προσγειώθηκε στο Μαλπένσα. Στις 6, περίπου, οι παίχτες μπήκαν στο Μεάτσα και γνώρισαν την αποθέωση από περισσότερους από 50.000 φιλάθλους. Λογικό, όταν περιμένεις 45 χρόνια για αυτόν τον τίλο...

Ο Μουρίνιο παρέμεινε στη Μαδρίτη και δε γύρισε, κάτι που όλοι απέδωσαν στο ότι είναι ο νέος προπονητής της Ρεάλ. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς το κάνει αυτό. Για την Πόρτο το καταλαβαίνω, πήρε δύο ευρωπαϊκά τρόπαια και δε θα γινόταν να υπερασπιστεί τον τίτλο. Η Ίντερ, όμως, μπορεί άνετα να το πράξει. Στην τελική, ας συμφωνούσε με τη Ρεάλ σε κάποια χρόνια. Προσωπικά, θεωρώ ότι "πουλάει" κατά κάποιον τρόπο την Ίντερ με τη συμπεριφορά του, όμως αυτό θα μπορώ να το πω αφού ανακοινωθεί επίσημα η αλλαγή στέγης...

Έτσι γράφτηκε η ιστορία. Με την Ίντερ να σηκώνει το τρίτο Κύπελλο Ευρώπης Πρωταθλητριών Ομάδων, πείτε το και Τσάμπιονς Λιγκ, να ξεπερνά τις δύο κατακτήσεις της Γιουβέντους και να ισοφαρίζει αυτές των Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπαρτσελόνα. Στην Ιταλία, με το 18ο πρωτάθλημα που κατέκτησε, ξεπέρασε τα 17 της Μίλαν. Μακροπρόθεσμοι στόχοι, να ξεπεράσει τα 27 πρωταθλήματα της Γιουβέντους και τα 7 πρωταθλητριών της Μίλαν. Δύσκολο, αλλά όταν υπάρχει τέτοιο υλικό στην ίδια και τέτοια μετριότητα σε Μίλαν και Γιούβε, όλα γίνονται.

Έχουμε μπροστά μας κάτι λιγότερο από τρεις εβδομάδες ξεκούρασης. Γιατί στις 11 Ιουνίου ξεκινάει το Παγκόσμιο Κύπελλο και δεν επιτρέπεται να μην το δείτε...

Δεν υπάρχουν σχόλια: