Ξεκινώ λέγοντας να μη με βρίσετε επειδή χαρακτήρισα τον Ολυμπιακό ως τον Ολυμπιακό του Μήτρογλου. Έπρεπε να δώσω έναν λογοτεχνικό τίτλο στην ανάρτηση.Ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε ως την Πράγα γεμάτος αυτοπεποίθηση, με σημαντικές αλλαγές στο ρόστερ (Σισέ, Κατσουράνης, Λέτο...Καντέ κλπ.) και με μία σιγουριά-υπεροψία. Το αποτέλεσμα τα εξανεμίζει όλα αυτά μονομιάς. Το 3-1 με το οποίοι οι "πράσινοι" ηττήθηκαν αφήνει λίγα περιθώρια στους ίδιους. Δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα που μετράει, δεν πρέπει να ξεχνάμε την εικόνα της ομάδας αλλά και την ψυχολογία.
Απ' την άλλη, αναφορά χρειάζεται και στον προπονητή του ΠΑΟ, Χενκ Τεν Κάτε. Ο Ολλανδός τεχνικός μετά από περίπου ένα χρόνο στην ομάδα δε δείχνει να 'χει βάλει όσο μυαλό πρέπει. Άφησε στην αριστερή πλευρά μονάχα τον Σπυρόπουλο, ο οποίος έπρεπε να διανύει πάνω κάτω το γήπεδο, να τρέχει, να μαρκάρει, να πασάρει, να σεντράρει. Να τα κάνει όλα.
Ο Σιμάο έπρεπε να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά στο κέντρο, με τον Ζιλμπέρτο να τον βοηθά όσο μπορεί (μιας και ο Σίλβα είναι πολύ αργότερος). Τα κάστανα δε βγήκαν, έμειναν στη φωτιά και κάηκαν. Ο Ζιλμπέρτο σε ορισμένες φάσεις έπαιρνε την μπάλα κι έτρεχε μπροστά, λες και μπορεί να διανύσει το μισό και πλέον γήπεδο κάνοντας ανοίγματα σαν τον Κακά. Όχι, αυτό απλά δεν μπορεί να γίνει όσο κι αν κοκορεύεται η Adidas ότι "Impossible is nothing", δηλαδή "τίποτα δεν είναι αδύνατο".
Ξεχωριστή αναφορά αξίζει στο αστέρι της ομάδας, τον Τζιμπρίλ Σισέ. Ο Γάλλος επιθετικός που κόστισε στον ΠΑΟ 9.000.000 για να τον αγοράσει και κοστίζει πάνω από 2 (απ' ό,τι νομίζω) το χρόνο. Ο Σισέ στο πρώτο ημίχρονο έχασε ευκαιρίες δίχως προηγούμενο να σκοράρει. Στη μία πέρασε τον τερματοφύλακα κι έστειλε την μπάλα στον αμυντικό. Πέρασε εύκολα από τον γκολκίπερ της Σπάρτα, όμως δε φάνηκε καθόλου ψύχραιμος την κρίσιμη στιγμή. Δε φάνηκε κρίσιμος τη στιγμή που έπρεπε, μία στιγμή η οποία άνετα αναδεικνύει τους μεγάλους παίχτες από τους καλούς, και όσον αφορά τις ικανότητες και όσον αφορά την προσωπικότητα. Κι αν πούμε πως σ' όλους αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία, τότε τι να πούμε αφού έχασε και το πέναλτυ ο Σισέ? Στη Λίβερπουλ και πιο συγκεκριμένα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005 στις 25/5 στη διαδικασία των πέναλτυ είχε σκοράρει. Είχε εκτελέσει ένα μετριότατο πέναλτυ, το οποίο μπήκε με το ζόρι. Ποτέ δε φημιζόταν για το πόδι του ή τις εκτελέσεις του στα πέναλτυ. Στη Λίβερπουλ δεν ήταν μεγάλο όνομα, ήταν η πιο ακριβοπληρωμένη μεταγραφή όχι όμως το μεγάλο όνομα. Στον ΠΑΟ ήρθε ως ο παιχταράς, ως ο νέος ηγέτης, ως ο σωτήρας, ως αυτός που επιτέλους θα χαρίσει στην ομάδα της Παιανίας κάποιον ή κάποιους τίτλους.
Το σκορ ήταν στο 2-0, το πέναλτυ καταλογίστηκε ελάχιστα μετά μετά το δεύτερο γκολ της Σπάρτα. Το μυαλό μου, βλέποντας τον Σισέ να στήνει την μπάλα στην άσπρη βούλα, πήγε κατευθείαν στο πέναλτύ του τέσσερα και κάτι χρόνια πριν. Ως πορωμένος με τη Λίβερπουλ, το θυμόμουν πολύ καλά. Αμέσως μετά, ως πορωμένος Ολυμπιακός, θυμήθηκα τον Μήτρογλου και το πέναλτύ του πέρσι στον αγώνα με την Ανόρθωση στην Κύπρο. Ο Ολυμπιακός σερνόταν και το σκορ ήταν στο 2-0. Κι ο Παναθηναϊκός μια απ' τα ίδια...
Όπως έχω γράψει σε άλλη ανάρτηση στο κύριο μπλογκ, τελευταία έχω αρχίσει να σκέφτομαι το θέμα "σύμπτωση ή μοίρα?". Για κάποιο λόγο ήμουν βέβαιος ότι ο Γάλλος θα έχανε το πέναλτυ. Δεν ξέρω το γιατί, εξάλλου ήθελα να σκοράρει. Τα όσα πίστευα επιβεβαιώθηκαν. Ο Σισέ, μετά τη χαμένη ευκαιρία, πέταξε στα σκουπίδια και το πέναλτυ που κέρδισε ο Παναθηναϊκός. Με λίγα λόγια, στέρησε από τον Παναθηναϊκό δύο εύκολα γκολ. Κι αν γίνουμε λιγότερο αυστηροί λέγοντας πως η μπάλα έτυχε και πήγε πάνω στον αμυντικό στη φάση που ο Σισέ πέρασε τον τερματοφύλακα, τότε για τον πέναλτυ δεν υπάρχει δικαιολογία...
Απ' την άλλη, υπάρχει κι ο Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός του...Μήτρογλου. Ο Ντιόγκο στον πάγκο, ο Νταρμπισάιρ τραυματίας και καμία μεταγραφή επιθετικού δεν έχει γίνει. Μπροστά λοιπόν αγωνίστηκε ο Κώστας Μήτρογλου. Στο πρώτο γκολ έβγαλε κατά λάθος ασίστ, ενώ στο δεύτερο με την επιμονή του κέρδισε την μπάλα, την έδωσε στον Λεονάρντο κι εκείνος σκόραρε. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συμμετείχε και στα δύο γκολ του Ολυμπιακού που του δίνουν τεράστιο προβάδισμα για το εισιτήριο για τα πλέι οφ.
Καλοί και οι υπόλοιποι που αγωνίστηκαν. Και το σημαντικότερο, αντιμετώπισαν τον αγώνα με την απαιτούμενη σοβαρότητα. Καμία σχέση με τον Ολυμπιακό κόντρα στην Ανόρθωση, κι ας ήταν χρονικά αργότερα το ματς. Δεν ξέρω αν η σοβαρότητα που εμφάνισε η ομάδα είναι έργο Τιμούρ Κετσπάγια, όμως οφείλω να πω ότι το πρώτο του επίσημο παιχνίδι ήταν σαφώς καλύτερο απ' αυτό του Ερνέστο Βαλβέρδε. Προσοχή, δε λέω ότι ο Τιμούρ είναι καλύτερος προπονητής απ' τον Ερνέστο, όμως συγκρίνοντας τα πρώτα επίσημα παιχνίδια αυτών των δύο εύκολα καταλαβαίνεις ότι είναι η μέρα με τη νύχτα. Μακάρι η σοβαρότητα αυτή να είναι εμφανής και στα υπόλοιπα παιχνίδια της ομάδας.
Τέλος, εύχομαι καλή επιτυχία σ' όλες τις ελληνικές ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ακόμη και στον ημι-αποκλεισμένο ΠΑΟ.
ΥΓ Θα έλεγα ότι έχει ήδη αποκλειστεί, όμως ως πορωμένος με τη Λίβερπουλ έχω δει τόσα πολλά που πλέον δε λέω ποτέ πως μια πρόκριση έχει κριθεί μέχρι να τελειώσει ο αγώνας.
