Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ

Ήταν ένας αγώνας σκέτη καύλα. Μόνο έτσι μπορώ να το πω και είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω. Σε έναν αγώνα για κάτι παραπάνω από σεμινάριο, Τσέλσι και Λίβερπουλ ήρθαν ισόπαλες με....4-4. Κι όμως ποδόσφαιρο έπαιξαν κι όχι πόλο. Η νίκη των "μπλε" με 1-3 στο Άνφιλντ αναμφίβολα τους προσέδιδε προβάδισμα, όμως στο ποδόσφαιρο όλα είναι πιθανά. Πόσο μάλλον με τη Λίβερπουλ του Ράφα Μπενίτεθ...Το σκορ άνοιξε στο 19' με φάουλ του Αουρέλιο. Όλοι περίμεναν σέντρα, όπως και ο Τσεχ, όμως ο Βραζιλιάνος ήταν πιο πονηρός κι έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Στο 28' ο Ιβάνοβιτς υπέπεσε σε παράβαση, καθώς κράτησε τον Αλόνσο εντός περιοχής. Πέναλτυ και...0-2. Η Λίβερπουλ ήθελε ένα ακόμη γκολ για να πάρει σκορ πρόκρισης και θα μπορούσε να το πετύχει στο 45'. Ο Τσεχ είχε αντίθετη άποψη και απέκρουσε την κεφαλιά του Κάουτ. Το ημίχρονο τελείωσε με τους "κόκκινους" να έχουν την ψυχολογία στα ύψη και τους "μπλε" να είναι σχεδόν ανύπαρκτοι στο γήπεδο. Στο δεύτερο μέρος οι ισορροπίες άλλαξαν πολύ. Το μοιραίο -ίσως- λάθος του Ρέινα στο 51' μετά τη σέντρα του Ανελκά είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του σκορ σε 2-1, πάντα υπέρ της Λίβερπουλ. Η Τσέλσι πήρε φόρας και με βολίδα του Άλεξ (που θα μπορούσε να αποκρούσει ο Ρέινα αν ήταν σε λίγο καλύτερη θέση) από φάουλ ισοφάρισε, με την πρόκριση να μοιάζει χαμένη για τη Λίβερπουλ. Ο Λάμπαρντ έκανε το 3-2 με κοντινό σουτ και τον Ρέινα να ακουμπά τη μπάλα αλλά να μην μπορεί να σώσει το γκολ. Εκεί κι αν ήταν που έγινε πιστευτό πως το ματς τελείωσε. Όμως είπαμε...Λίβερπουλ...Αμέσως μετά το σουτ του Λούκας κόντραρε και το 3-3 ήταν γεγονός. Αυτό δεν έφτανε στους "ρεντς" κι η αρμάδα του Μπενίτεθ μέσα σε 2 λεπτά έβαλε κι άλλο γκολ, με κεφαλιά του Κάουτ από σέντρα του Ριέρα. Όλα αυτά πριν συμπληρωθεί το 85ο λεπτό. Στο 89' όμως ο Λάμπαρντ σούταρε, η μπάλα χτύπησε στο αριστερό και μετά στο δεξί δοκάρι και διαμορφώθηκε το 4-4. Φοβερή φάση στο 92', με τον Εσιέν να διώχνει λίγο πριν τη γραμμή το σουτ που έκανε παίχτης της Λίβερπουλ, μιας και ο Τσεχ ήταν προ πολλού εξουδετερωμένος. Το ματς τελείωσε μέσα σε έξαλλους πανηγυρισμούς για τους οπαδούς της Τσέλσι και μέσα σε ατελείωτα χειροκροτήματα για τους Scousers της Λίβερπουλ.

Ήταν ένας αγώνας που δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ποτέ. Καλό το περσινό 4-4 μεταξύ Τσέλσι και Τότεναμ, καλά τα ματς Βιγιαρεάλ - Ατλέτικο Μαδρίτης φέτος...όμως το αποψινό ήταν τέλειο. Ανεξάρτητα από το ότι υποστηρίζω τη Λίβερπουλ, ήταν ένας αγώνας που δεν μπορείς να τον ξεχάσεις. Έχει ήδη γραφτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μας και οι περισσότεροι το έχουμε συνειδητοποιήσει. Δεν ήταν ρεβάνς, ήταν απλά ματσάρα. Θα μου άρεσε να κέρδιζαν οι "κόκκινοι" 0-3 και να περνούσαν στην επόμενη φάση, όμως πάνω απ' όλα μ' αρέσει το ποδόσφαιρο. Το έγραψα στο ίδιο μπλογκ πως πιο πολύ θέλω να δούμε καλή μπάλα. Και ο Θεός με άκουσε και με λυπήθηκε. Αυτά τα ματς δε γίνονται πλέον, το ποδόσφαιρο που είδαμε δεν έπρεπε να σταματήσει. Ας πήγαινε παράταση κι ας ξαναέπαιζαν από την αρχή μετά. Αρκεί να μην τελείωνε. Τέτοια απόλαυση πολύ σπάνια συναντάς στις μέρες μας στο ποδόσφαιρο, μιας και δεν υπάρχουν παίχτες όπως αυτοί του παρελθόντος. Ο Μέσσι είναι παιχταράς, ο Κακά επίσης. Ο Ρονάλντο θεαματικότατος. Όμως αυτοί δεν μπορούν να προσφέρουν όσα προσέφεραν Ζιντάν, Κρόιφ, Πλατινί, Μαραντόνα, Καντονά και άλλοι. Ο αποψινός αγώνας προσέφερε συγκινήσεις που δεν είχαμε ξαναβιώσει. Το 3-3 στον τελικό τους 2005 είναι κι αυτο αξέχαστο, όμως επιτρέψτε μου να πω πως το αποψινό το ξεπερνά για πολύ. Γιατί τότε το 3-3 κάλυψε και τις δύο ομάδες, εδώ όμως ούτε το 4-4 δεν έμοιαζε αρκετό...Σίγουρα δεν είναι μόνο το σκορ, το πάθος που έδειξαν οι ομάδες ήταν κάτι το ανενάληπτο. Θα πω ότι έπρεπε να περάσει η Λίβερπουλ, δεν είχε τον Τζέραρντ και ο Τόρρες ήταν νεκρός. Όμως, τα ήθελε ο κώλος μας και μας...0-2 κερδίζαμε, μπορούμε να καθαρίσουμε το παιχνίδι. Δεν πειράζει και του χρόνου μπορούμε...ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ!
ΥΓ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΤΙ...IT WAS MORE THAN JUST A GAME...