Το 1987 δεν ήταν η καλύτερη χρονιά όσον αφορά το ποδόσφαιρο. Όχι σχετικά με το ελληνικό αλλά με το ευρωπαϊκό. Η μόλις προ δύο ετών τραγωδία του Χέιζελ στις Βρυξέλλες είχε αφήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών χωρίς αγγλικές ομάδες. Το τρόπαιο το κατέκτησε η Πόρτο, πηγαίνοντας το στην Πορτογαλία μετά από 27 χρόνια, από την εποχή που η Μπενφίκα του Εουσέμπιο δέσποζε στα ευρωπαϊκά σαλόνια.Στο μπάσκετ τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το ευρωπαϊκό γινόταν στην Ελλάδα. Ομάδες όπως η Γιουγκοσλαβία και η Σοβιετική Ένωση δεν άφηναν περιθώρια σε άλλες εθνικές, όπως αυτή της Ελλάδας. Αλλά το...θαύμα (?) έγινε και το πήραμε το τιμημένο. Η μπασκετική ιδιοφυϊα του Νίκου Γκάλη σε συνδυασμό με το ταλέντο, τις ικανότητες και το πάθος των υπολοίπων δημιούργησαν ένα τρομερό σύνολο. Κι αποτέλεσμα αυτού ήταν η κατάκτηση ενός τεράστιου τροπαίου σε εθνικό επίπεδο.
Η επιτυχία του 1987 μαζί με αυτή του Euro το 2004 στο ποδόσφαιρο αποτελούν τις μεγαλύτερες διακρίσεις στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Μεγάλη διάκριση και η πρόκριση του ΠΑΟ στον τελικό του πρωταθλητριών το 1971, μεγάλη διάκριση και τη κατάκτηση του δεύτερου ευρωμπάσκετ το 2005 κόντρα στους Γερμανούς. Αλλά προσωπική μου άποψη είναι πως το πρώτο είναι σχεδόν πάντα το πιο γλυκό και ότι σε μια εποχή, όπως το 1987, που όλα ήταν πολύ διαφορετικά μία τέτοια διάκριση προσέδιδε ακόμα και...ρομαντισμό. Σε μια εποχή που άξιζε να ζεις σίγουρα ήταν πολύ πιο όμορφο να είσαι εθνικά υπερήφανος για ένα τρόπαιο. Γιατί στη σημερινή εποχή είσαι εθνικά ντροπιασμένος για σκάνδαλα και λοιπά.
Ένα μεγάλο μπράβο και ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που κατέκτησε τότε το τρόπαιο κι ουσιαστικά έδωσαν το έναυσμα να κυριαρχήσει η Ελλάδα στα σαλόνια του μπάσκετ. Η 14η Ιουνίου του 1987 δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ μα ποτέ ως ημερομηνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου